Gość na blogu! - Daria i Dagmara.

„Oczy Meadow” (czyt. Medoł)

    

   Zamach, kopniecie i ból - przeszywający ciało, przeszywający umysł. Cztery brudne pary adidasów kopały z zamiłowaniem czternastoletniego Daniela.  A on w kółko powtarzał słabym głosem "Niech to wszystko już się skończy...". Jego ciche błagania zostały wysłuchane. Usłyszeli ciężkie kroki na korytarzu. Trzej chłopcy spojrzeli na Malachy'ego - tęższego chłopaka z rudą czupryną, pełniącego rolę przywódcy w ich paczce. Malachy przysłuchiwał się uważnie. Kiedy odgłosy nie ucichły, dał znak do odwrotu. Prześladowcy zostawili pobitego i ledwo przytomnego Daniela i zwiali do męskiej toalety. Brunet resztką sił podniósł się i oparł o szkolne szafki. Oddychał głęboko, próbując się uspokoić. Podszedł do niego Johnny March, nauczyciel plastyki. Najwidoczniej to jego kroki były wybawieniem chłopaka.

–                    Wszystko w porządku, Daniel?

–                    Umm... Tak... –  skłamał, wpatrując się w podłogę.

–                    Na pewno? Jesteś cały w siniakach i leci ci krew z nosa... – Nauczyciel podniósł brew do góry i spojrzał z podejrzeniem na młodego ucznia.

–                    Przewróciłem się ze schodów. Niezdara ze mnie...

Daniel zaśmiał się nerwowo i przeczesał dłonią rozczochrane, kasztanowe włosy. Johnny nie uwierzył mu, ale nic z tym nie mógł zrobić. Nakazał mu iść do higienistki, a sam ruszył w stronę sali 203.

                                                 

                                                              * * *

   Daniel zapukał nieśmiało w drzwi. Usłyszał krótkie „proszę” i nacisnął klamkę. Wszystkie oczy wlepiły się w niego. Skulił się i wymamrotał przeprosiny.

–        Usiądź, Daniel. –  Nauczyciel wskazał pustą ławkę przy oknie. Chłopak wykonał polecenie, zrzucił z ramienia czarny plecak i usiadł na krześle. Lekcja matematyki minęła mu na rysowaniu z tyłu okładki zeszytu lub na patrzeniu się tępo przed siebie. Zaciskał mocno powieki i powtarzał sobie w myślach, że to przedostatnia lekcja i wytrzyma. Zadzwonił błogosławiony dzwonek i Daniel czym prędzej wybiegł z klasy i ukrył się w bibliotece, jedynym pomieszczeniu, do którego paczka Malachy'ego za nic w świecie by nie weszła. Nawet gdyby zmuszeni byli siłą.

  Uspokojony tą myślą, przechadzał się po opuszczonym miejscu, między zniszczonymi regałami. Zamknął oczy i nabrał powietrza do płuc. Poczuł zapach starych i zapomnianych książek, który tak bardzo kochał. Otworzył powieki i znów maszerował wzdłuż biblioteczki. Dotykał czubkami palców każdej okładki książki i czuł się jak w transie. Uwielbiał ten stan. Nagle zderzył się z kimś. Popatrzył przerażony na drobną istotę, z rozsypanymi książkami na podłodze. Schylił się i pomógł pozbierać je. Przeprosił za nieuwagę i podał powieści osobie. Dopiero teraz zdobył się na odwagę i przyjrzał się jej. Była niską, chudą dziewczyną, z jasnymi włosami. Tak jasnymi, że były prawie koloru białego. Miała chłopięcą figurę, bez kształtów, mimo to wyglądała dziewczęco i ślicznie. Daniel pomyślał, że to przez delikatne rysy twarzy, malinowe usta i łabędzią szyję. Ubrana była w błękitną sukienkę, nosiła czarne okulary. Wyglądała na jego rówieśnice. Jasnowłosa uśmiechnęła się szeroko kiedy zauważyła, że chłopak uważnie się jej przygląda, a Daniel zawstydził się.

–                    Umm... Jaa... Jaa...

–                    Jestem Meadow. – Dziewczyna podała mu drobną dłoń, którą delikatnie ścisnął, jakby bał się, że jest zbyt krucha i może jej coś zrobić. – A ty? Jak się nazywasz?

–                    Daniel. Daniel Rose. Nie widziałem cię tu wcześniej...

–                    Kilka dni temu razem z mamą przeprowadziłam się tu. Dzisiaj pierwszy raz jestem w szkole. I powiem ci w sekrecie... –  Zniżyła ton głosu i nachyliła się do niego. Szepnęła mu na ucho. – …Trochę się boję. Nikogo tu nie znam.

  Daniel poczuł dreszcze. Spojrzał na Meadow i uśmiechnął się nieśmiało. Zaoferował jej oprowadzenie po szkole. Zgodziła się skinieniem głowy. Brunet złapał ją za rękę i chciał pociągnąć w stronę wyjścia, ale ona pokręciła głową, wciąż się uśmiechając. Daniel popatrzył na nią pytająco.

–                    Zostańmy tu – poprosiła.

–                    Dobrze. Lubisz książki? – Zapytał i zganił się w głowie za głupie pytanie. Meadow zaśmiała się perliście i przytaknęła w odpowiedzi.

–                    Ja też. A jakie najbardziej lubisz?

–                    Poezje, książki przygodowe, mitologię Grecką – odpowiedziała i schowała pasmo jasnych włosów za ucho.

–                    Też uwielbiam mitologię Grecką! Ale najczęściej czytam kryminały.

–                    Książki są czymś cudownym, prawda? Potrafią zmienić nasze życie, nasze patrzenie na świat i ludzi. Potrafią...

–                    Dać nam schronie. Kiedy czytam, uciekam od rzeczywistości. Wtedy czuję się szczęśliwy – powiedział Daniel na jednym wdechu.

Bał się, że nowo poznana koleżanka, nie zrozumie go, że tak jak inni wyśmieję jego zamiłowanie do czytania. Ale ona była wyjątkowa... I także czytała, więc postanowił zaryzykować i zwierzyć się jej. Chłopak miał rację, Meadow była inna i naprawdę go rozumiała.

–                    Książki są najlepszą formą ucieczki – przytaknęła.

Daniel nie potrafił ukryć zaskoczenia jej słowami, coraz bardziej czuł sympatię do Meadow.

Nastała cisza. Chłopak nie lubił milczenia, więc szybko zmienił temat.

–                    Czytałaś może... ostatnio... coś ciekawego?

–                    Ostatnio nie. To przez mój wzrok.

–                    Wzrok?

–                    Nie działa zbytnio dobrze. Jeszcze kilkanaście tygodni temu nie było tak źle, mogłam czytać, ale teraz...

Nastolatek poczuł dziwne ukłucie w żołądku. Zrozumiał dlaczego Meadow nosi okulary przeciwsłoneczne. Traciła wzrok, już za parę tygodni, a może dni, będzie niewidoma. Zasmuciło to chłopaka. Nie był w stanie wyobrazić sobie, co by było gdyby to on, był na jej miejscu. Daniel zrobił coś, czego nie miał w zwyczaju. Złapał ją za rękę i pogłaskał po dłoni.

–                    Wiem jak to głupio zabrzmi... Ale wszystko będzie dobrze. Pomogę ci.

–                    Nie chcę litości.

–                    To nie litość. To sympatia. Lubisz czytać książka jak ja, rozumiesz mnie i... – Prawie powiedział, że jest wyjątkowa i piękna, ale ugryzł się w porę w język.

–                    I?

I miałem cię oprowadzić po szkole. Zrobię to, pomogę ci się tu odnaleźć.

                                                  ...Ciąg dalszy opowiadania już niedługo!

Sposób na pozytywne samopoczucie - czyli jak wyglądasz!

Każdy lubi dobrze wyglądać, a niektórzy z nas muszą wręcz pokazywać, że stać ich na swój wygląd. Ale czy nie mamy czasem potrzeby założyć domowych dresów, wyciągniętego T-shirt'u i pluszowych kapci nie zastanawiając się nad tym czy ktoś oceni nasz look? Ja z pewnością tak mam, a już tym bardziej w czasie ferii zimowych, którym niekiedy sprzyja lenistwo przed komputerem czy TV.

Leniwe dni zdarzają się u mnie jednak rzadko, a więc oznacza to, iż codziennie trudzę się nad tym co dziś założyć, bo jak wiadomo w liceum również chce człowiek dobrze wyglądać. Natomiast jak większość kobiet mam problem z tym często mimo, iż nie mogę narzekać na pustą szafę. Jeansy, bluzy, legginsy, t-shirt'y, kardigany, sweterki, koszule - tak, dalej trudno. Na szczęście moje wiszenie nad komodą nie drwa wiecznie, bo zwykle łapię za kilka rzeczy i idę zająć się ważniejszymi sprawami. Dbam o to, by przyzwoicie wyglądać, jednakże wiem, że nie może zająć mi to pół życia, bo zwariowałabym. 

Każdy ma inny styl i charakter. Ja jestem osobą, która czasem preferuje elegancki i dziewczęcy look, innym razem jednak na luzie i wygodnie. Kocham zwykłe jeansy + t-shirt, a do tego luźny kardigan. Jednym z nich jest moja ulubiona zdobycz ze sklepu Butik:

                                                                                                                                                                 

Kardigan zamieniam również na koszule. Poniżej koszula, którą kilka lat temu mama kupiła w sklepie Troll:

Elegancka sukienka z luźnym swetrem, a w szkole ta sukienka z jeans'ową bluzą i trampkami (18-stka): 

I znów luz i elegancja :) (Półmetek 2017)

A wy jaki styl preferujecie? W czym czujecie się najlepiej? 

Jeśli ten post Wam się spodobał zapraszam do obserwatorów - już niedługo nowe tematy!

Z powrotem.

Witam Was po prawie dwóch latach od napisania ostatniego posta na moim blogu. Wielokrotnie przymierzałam się do kontynuacji tego co tu zaczęłam, lecz zawsze coś mnie odciągało. Oczywiście wiele się wydarzyło przez ten czas, ale nie będę nic tu zdradzać, bo prawdopodobnie w nowych postach odwołam się do pewnych wydarzeń i dodam jakieś zdjęcia. Jak być może niektórzy już zauważyli minął już praktycznie czas mojej 18-stki. Tak - to był fantastyczny rok! Opowiem Wam o tym nieco później :) 

Dziś natomiast chcę zapowiedzieć co i gdzie. Jak widać zmienił się design bloga i to właśnie jest pierwszy krok ku kontynuacji tego na czym stanęło w 2015 roku. Dziś post krótki, z powitaniem, zapowiedzią tego co będzie. W przyszłości nowe posty, powrót do wydarzeń z przed tygodni oraz nowe elementy takie jak DIY. Nowym pomysłem jest również "Gość na blogu". Kim jest owy "Gość"? Jest to znajomy/a, przyjaciel/przyjaciółka, która doda tu coś od siebie :) Pojawią się posty różnej tematyki dlatego zapraszam do obserwatorów, by nie przegapić nowych postów! 

Jeśli jest coś o czym chcielibyście u mnie poczytać to piszcie mi propozycje ;) Na pewno rzucę okiem i wykorzystam niejeden pomysł!

Zdjęcie z mazur - lato 2016

361 dni :)

Taaak! Już za niecałe 4 dni bedę świętować swoją siedemnastkę :) To niewiarygodne jak szybko mijają dni ...
Teraz sięgam pamięcią do dnia, w którym po raz pierwszy poszłam do przedszkola, poznałam grupkę nowych dzieciaków, nie umiałam czytać i pisać :P
Potem pasowanie na ucznia pierwszej klasy podstawówki, I Komunia Święta ..
Teraz ... Patrzę w przyszłość i zastanawiam się nad wyborem szkoły średniej (tak mam 17 lat i idę teraz do średniej). Myślę kim chcę być.
Za kilka lat bedę pracować, założę rodzinę. Hmm .. Czas leci bardzo szybko :/ Czasem z tego powodu odczuwam wręcz przerażenie, ale są też sytuacje, które sprzyjają temu choćby na przykład lekcje w szkole :P
Ale cóż. Życie trwa. Trzeba biec razem z nim i żyć z dnia na dzień, teraźniejszością.
Na dzień dzisiejszy dziękuję Panu Bogu za te szesnaście cudownych lat mojego życia i wszystkich ludzi, których postawił na mojej drodze :) :) :)

Teraz wrzucam parę kawałków, które słucham ;) Piszcie, jakie wpadły wam w ucho ;)

Byee :)

Chwila zastanowienia...

Przeglądając ostatnio tablicę na Facebooku trafiłam na post Martyny Wojciechowskiej, w którym pisała o 15 jeszcze Julii. Wspomniała tam o jej osobistym spotkaniu i poznaniu jej. Julia miała niedługo skończyć 16 lat jednak niestety przegrała walkę z nowotworem. Na dole zamieściła link do bloga, na którego od razu weszłam. Ostatni zamieszczony post dodali jej rodzice informując obserwatorów o odejściu ich córki. Przejrzałam jeszcze ze dwie strony. Cieszę się, że mimo choroby chciała pisać i miała w tym wielką pasję. Kiedy tylko było to możliwe pisała nowe posty dodając nowe stylizacje oraz relację z poprzednich dni. Wieczorem będąc w łóżku przejrzałam wszystkie wpisy do końca. Kiedy już odłożyłam telefon po chwili przemyśleń łzy zaczęły mi napływać do oczu... Kompletny spontan. W swoim życiu wiele narzekam. Często spotykam się z trudnościami codzienności i tak często zapominam o osobach, które są w gorszej sytuacji, a są o wiele bardziej szczęśliwi niż ja. Nie chciałabym raczej przeczytać kiedykolwiek, że ktoś napisał o mnie: "Podoba mi się jej historia" czy inne tego typu. Nie wiem... Jednak ja w pewnym sensie myślę tak o Julii.. Rak naprawdę wykańcza człowieka i raczej jest to zauważalne u każdego kto zmaga się z nim po ponad roku, jednak Julia nie dawała mu się tak łatwo :) Była uśmiechnięta na każdym filmiku (bo z stąd ją tak naprawdę znam) i z radością pisała każdy post. Szkoda, że dowiedziałam się o niej dopiero teraz. No ale cóż. Zawsze ważne, że i tak poznałam! :) Teraz tak po przeczytaniu jej bloga i po przemyśleniu pewnych spraw.. postanowiłam, iż będę się starać nie narzekać i ciągle się zamartwiać :) Bo po co? Nie poprawi mi to życia ani go nie przedłuży. Postaram się jak najwięcej wnosić radości swoją osobą do ludzi i podnosić na duchu tych, którzy mają jakiś problem lub borykają się z chorobą. Czasem też mam niełatwo, ale trzeba iść do przodu, bo życie ciągle biegnie do przodu :) Rozumiem zainteresowanie moim wyglądem wielu osób i jeśli macie taką potrzebę to śmiało możecie zapytać mnie o coś :) Proszę jednak abyście zachowali szacunek i byli uprzejmi :) Pozdrawiam serdecznie każdego zaglądającego :) :*

A tu takie moje :)

Pierwsze zdjęcie z 16 urodzin (rok temu)

Drugie z Olą :* Z jej 16 urodzin z września (pozdrawiam Olu :*)

Artystycznie :)

Dlaczego? Bo mam dla Was zestaw zdjęć z Pracowni Krawieckiej i Artystycznej pani Beatki :)

Pracownia Artystyczna znajduje się w Warszawie, a każdy kto do niej zajrzy zastanie przemiłą panią Beatę oraz mnóstwo przepięknych dekoracji do domu i pomysłów na prezent, a wszystko wykonane z sercem i idealnie dopracowanymi szczegółami.

A oto co można nabyć :)

Jak każda dziewczyna - ulubioną torbę :)

Stojący wieszak na biżuterię czy może wiszący na ubranie?

A może by tak dodać ciekawy element w postaci zawieszki lub udekorować starą szafę? ;)

Mm.. a może mamie na urodziny?

Ozdobny pokrowiec na papier toaletowy w różnych kolorach.

Poduszki "Paris" technika decoupage oraz ubranko "mikołaj" na butelkę wina.

Do wyboru do koloru :)

Na stronie na facebooku znalazłam również taki zestaw pościeli dla lalek, które kilka dziewczynek miały okazję same dokończyć :)


To wszystko co dziś Wam pokażę. Oczywiście po więcej zdjęć i informacji zapracszam na stronę pani Beatki na facebooku ;) Wystarczy wpisać "Pracownia Krawiecka i Artystyczna Merrit" :) Mam nadzieję, że się podobało ;) Do zobaczenia! (Liczę na więcej komentarzy) :P

Coś o ... modzie :)

Jest wiele blogów o modzie jednakże ja nie myślałam o prowadzeniu takiego. Pomyślałam jednak, że raz na jakiś czas dodam coś na ten temat, bo wiem, że takie posty przeciągają uwagę zaglądających :) A zatem poszukałam troszkę w google aby zapisać jakieś ciekawe stylizacje, które przypadły mi do gustu ;)

Stylizacja 1. - Do szkoły

Cenię wygodę i choć najczęściej wybieram legginsy to jeansy też chętnie noszę. Ta stylizacja bardzo mi się podoba, ponieważ przepadam za błękitem i wygodnymi butami ;)

Stylizacja 2. - Do szkoły

Rurki, koszula i coś do okrycia ramion. To jest to co chętnie bym założyła :) Do tego jakąś ciekawą listonoszkę. Buty bardzo mi się podobają, ale zamieniłabym je na trampki na koturnie ;)

Stylizacja 3. - Na co dzień

Wymienione rzeczy w tej stylizacji to raczej wszystko co lubię :) Zegarek na łańcuszku to praktyczna rzecz, a dodatkowo dodaje stylizacji uroku :)

Stylizacja 4. i 5. - Na co dzień, na wyjście lub do szkoły.

Rozkloszowana spódnica i pasująca bluzka to chyba mój ulubiony look ;) Zamiast wysokich butów, ja jednak wybrałabym wygodne trampki lub balerinki ;) 

Stylizacja 6. - Na co dzień

Stylizacja wybrana przeze mnie :) Rurki + bluzka z krótkim rękawem do tego czarne buty i ciemnozielona kurtka ;) Ja gdybym szła tak do szkoły zabrałabym swój plecak w kolorową panterkę ;) 

bluzka - Sinsay

jeansy - wzięte z grafika google

buty - Sinsay

kurtka - Sinsay

plecak - Cropp

Mam nadzieję, że spodobał wam się dzisiejszy post ;) To mój pierwszy związany z ciuchami więc proszę o wyrozumiałość :D 

Piszcie i dodawajcie się do obserwatorów :) Już niedługo post o ciekawych ozdobach do wnętrz ;)

"What I do" - Cimorelli <3